Er is veel gebeurd de afgelopen weken. Het begon allemaal met het eerste artikel van de standaard reeks ‘de veefabrieken’ waarin collega’s, buren en vrienden werden uit gemaakt voor vervuilers en clans. Het maakte ons zo kwaad, dat we verbondenheid zochten bij elkaar. Het was het startschot voor onze acties. Ludiek en luchtig maar toch met een boodschap.
Onze gemeente is een echte plattelandsgemeente met veel jonge gepassioneerde boeren en boerinnen in alle verschillende sectoren. Je voelt hier de bedrijvigheid die er heerst. We willen vooruit en kei hard werken om onze boerderijen te kunnen behouden en versterken. De ene gaat meer intensief boeren en optimaliseert elk proces in de kringloop, de andere neemt er een tak bij of werkt in de verbreding. We hebben een prachtig aanbod aan lokale producten hier in Hoogstraten. Het zijn al die verschillende soorten landbouw die onze gemeente zo uniek maakt. We produceren voedsel voor hier maar ook voor de gemeenten waar er geen plaats is voor landbouw. We delen hier de ruimte met industrie, drukke snelwegen omgeven door windmolens en natuur. Het maakt onze gemeente uniek.
Dat het steeds moeilijker wordt om ruimte te krijgen om te ondernemen is iets wat duidelijk is en het is duidelijk dat de landbouw hier de prijs voor zal betalen. Nochtans is landbouw in onze contreien altijd één van de belangrijkste economische pijlers geweest en dat zie je nog steeds terug in de woonkernen waar appartementsblokken de namen krijgen van de historische panden zoals de melkerij, de veiling, de brouwerij. En net de generatie die zo intens geboerd heeft en keer op keer verdubbeld zijn in dieraantallen zijn degene die nu klagen over de grote stallen waar onze generatie zo duurzaam voedsel weet te produceren. Met steeds meer eisen omtrent voedselveiligheid, dierenwelzijn en duurzaamheid wordt het steeds moeilijker om onze kost te verdienen met kleine dieraantallen en zeker waar de ruimte om te ondernemen steeds schaarser en duurder wordt. Je kan niet extensief gaan boeren bij een zo grote landsdruk.
We zitten met zijn allen met de handen in ons haar. Want ook wij weten dat we zorg moeten dragen voor dat stukje aarde waar we leven. Onze landbouw is al langer in transitie. We zijn allemaal zoekende naar haalbare alternatieven om duurzamer te ondernemen. Kleine aanpassingen in onze bedrijfsvoering kan al serieus wat milieuwinst opleveren. Ik begrijp dat je niet van alles op de hoogte kan zijn, maar het wordt hoognodig dat we uit leggen aan onze gemeenschap wat en waarom we dingen doen. Ik verwacht geen schouderklopje maar een steuntje in de rug voor de welwillende boer ipv een agressieve mediacampagne tegenover de landbouw is welkom. Het probleem blijft dat je niet groen kan doen als je rood staat. We kunnen als landbouwers onze kosten niet door rekenen aan de consument. We zijn steeds afhankelijk van de prijs die wordt gegeven door de retail.
Het irriteert me mateloos dat er dan wordt aangegrepen dat dit al eeuwen zo is terwijl dat ook de reden is van de grootschaligheid van de bedrijven. Zo las ik laatst in een artikel dat een boer niet hoorde te klagen, maar stond er in dat zelfde artikel wel een verwijzing naar het grootschalige waardoor we toch nog geld kunnen verdienen op een prei die maar twee cent boven kostprijs wordt verkocht. We moeten aan zo veel meer eisen voldoen dan 50 jaar geleden en de omstandigheden waarin we boeren worden steeds duurder. Iedereen wil investeren in duurzaamheid, maar als we op ons tandvlees blijven zitten is er niet alleen geen ruimte in het land, maar ook niet in de portemonnee. Neem daar de moeilijke positie van de jonge boer bij die ook nog eens een bedrijf moet overnemen en vervolgens ook nog bakken geld kwijt is aan vergunningsaanvragen en investeringen in duurzaamheid en je kan wel degelijk besluiten dat het verschrikkelijk moeilijk wordt om nog te ondernemen in deze hectische tijden. Tijden waarin er totaal geen besef meer is met wat landbouwers bezig zijn en welke prachtige stappen in verduurzaming er worden gezet door ondernemende boeren en boerinnen.
Ik kan alleen maar heel trots zijn op mijn collega’s. Steeds weer zetten we problemen om in oplossingen en zoeken we mogelijkheden om ons te verbeteren en maatschappelijk te verbinden met de plattelandsburgers. Ik hoop zo dat we met ons acties kunnen bereiken dat er meer interesse komt in de bedrijfsvoering van onze bedrijven vanuit de gemeenschap maar ook vanuit de politiek. Het wordt tijd dat er weer eens met een objectieve open blik naar de landbouw wordt gekeken ipv een zondebok te zoeken voor ons eigen consumentisme.
