Het was vorige week herfstvakantie in België. Door de corona-crisis krijgen de kinderen zelfs een week extra vakantie. Tijd genoeg om allerhande klusjes bij te werken. Naast kippen hebben we ook nog enkele schapen en 3 runderen voor de hobby. Er wordt dus uitgemest, opgeruimd, geverfd. Dat ze een weekje extra thuis zijn komt mooi uit met de aankomende lammetjes. Terwijl ik naar binnen wandel, hoor ik gesnater boven me. Daar vliegt weer een toom ganzen. Vroeger, wanneer ik met onze familie op vakantie ging, vond ik ze prachtig. Eenden, ganzen, zwanen. Tegenwoordig heb ik een hekel aan het geluid van hun gesnater. Vooral boven onze stallen. En zeker wanneer de R in de maand voor komt. Het is maar een kwestie van tijd voor de eerste vogels met vogelgriep worden gevonden. En altijd heb je een eerste geval, een waarschuwing. Dan gaan ook de kippen in lockdown.
Lockdown, het woord van 2020. Ophokken is zo 2019. Net zoals feestjes en op vakantie gaan. Het is tegenwoordig nog vooral werken. Onze kinderen vragen wel eens wanneer we een keer niet moeten werken. Ik maak me eerder ongerust over de gezondheid van onze familieleden die samen met ons het werk doen. Stel je maar eens voor dat corona ons bedrijf treft. En wat als we er allemaal ziek van zijn ? Zullen we dan het werk gedaan krijgen ? Mijn ouders behoren toch wel een beetje tot de risicogroep en ook de grootouders zijn al flink op leeftijd.
De kans dat de familie corona overleeft is alleszins groter dan de overlevingskansen die onze kippen hebben bij vogelgriep. Daarom staan we op scherp. Ontsmettingsmatten, laarzen en niets in of uit. Wat ik ook erg belangrijk vind, is onze ongediertebestrijder. Ongedierte wisselt niet van schoeisel. En zolang de wilde vogels blijven vliegen, blijft er een potentieel gevaar voor elk kippenbedrijf. Het zijn spannende tijden. Als kippenboer is het je grootste angst dat het stil wordt in de stallen. Ik kan me dan ook geen leven voorstellen zonder kakelende kippen, drukke ochtenden en heel veel eieren.
Er wordt al eens gezegd dat de intensieve veeteelt schuld heeft aan de virussen, pandemieën en zoönose. Ik ga ook zeker niet ontkennen dat er een gevaar is. Toch denk ik dat we op een zeer goed gecontroleerde en gecoördineerde manier kippen houden. Ik durf zelfs te stellen dat door de intensieve manier van kippen houden, er net minder contact is tussen (verschillende) mensen en dieren en daardoor de kans op een zoönose eigenlijk verkleint.
We moeten vooral in ons kot blijven. Ons afschermen van zieken en verspreiding voorkomen door contact met en transport van virussen te vermijden. Als we nu ook de verspreiding via de lucht kunnen stoppen, zou ons probleem misschien wel opgelost zijn. Want vogelgriep blijft wel de ziekte onder de wilde watervogels. Je moet een kat, een kat en een koe een koe noemen. Zo ook met corona dat ook een virus was onder wilde dieren. Ook de intensieve menshouderij kan wat leren van onze draaiboeken in de pluimveehouderij.
Hopelijk kunnen we weer snel terug naar normaal. Het normaal van vroeger of van de toekomst laat ik in het midden. Zo lang we maar terug dicht bij elkaar kunnen zijn in goede en in kwade dagen.
Mariëlle Schalk (32) runt, samen met haar man Wim, broer Ron, haar moeder Greet, haar vader Christ en met de hulp van enkele externe medewerkers het legkippenbedrijf “’t Kakelhof” in Meer (België), net tegen de Nederlandse grens. Goed voor 5 stallen, met in totaal 220.000 leghennen. Het bedrijf heeft ook een uitgebreide automatenshop, met eieren van de eigen kippen, aangevuld met producten van collega’s uit de buurt. Mariëlle zet in op een positieve en duurzame landbouw.
