Column: 1 oktober

Op 1 oktober was het een jaar geleden dat duizenden tractoren zich naar het Malieveld in Den Haag begaven. Het was tientallen jaren geleden dat er nog eens een gezamenlijk protest was geweest, sector-overschrijnend en alle generaties samen. De negatieve houding tegenover boeren, bovenop het feit dat het water hen al vaak aan de lippen stond en staat, was de druppel die de emmer deed overlopen. En hoewel het jammer is dat het zo ver is moeten komen, was er voor het eerst in lange tijd ook weer een gevoel van samenhorigheid.

In moeilijke tijden moeten we op elkaar kunnen rekenen, ook over de grenzen heen. Omdat we met steeds minder zijn, hier op het platteland, lijkt het er steeds meer op dat we een minderheidspositie bekleden tegenover de machtige ngo’s en politiek. Daarom was het geen moeilijke beslissing toen de vraag kwam om columns te gaan schrijven voor Farmers of Europe: natuurlijk zei ik “ja”. Laten we vooral verbindend zijn. We hebben immers te maken met vaak dezelfde problemen en frustraties, maar ook dezelfde passies en interesses.

Hoewel de landbouwbedrijven in onze verschillende landen er anders uitzien, is de basis wel het verzorgen van de dieren en het land om onze bevolking van voedsel te voorzien. Ik ben trots op onze landbouwsector die steeds in beweging is. Ook nu vraagt de maatschappij weer veel van ons, en zien de meeste burgers niet wat we al doen om duurzaam voedsel te produceren. Ik vind het daarom mijn missie als boerin om de burger meer met onze landbouwsector te verbinden. Als we allemaal enkele mensen kunnen overtuigen van onze goede bedoelingen, krijgen we uiteindelijk een hele cluster mensen die begrijpen hoe we ons voedsel produceren. En op dat draagvlak zullen we onze toekomst verder kunnen uitbouwen.

Ik heb persoonlijk een hekel aan hoge hekken en poorten, hoewel ik me realiseer dat dit soms wel noodzakelijk is in deze ongewone tijden. De vraag is hoe transparant we moeten zijn om het vertrouwen te herstellen bij de burgers, want hoe goed onze vorige generaties ook geboerd hebben, we staan wel 30 jaar achter met onze marketing en de promotie van onze sector.  Het wordt dus tijd dat we allemaal onze krachten bundelen. Zowel gangbaar als bio, en zowel dierlijk als plantaardig.

We kunnen niet zonder elkaar, maar we kunnen wel elkaar versterken. Door respectvol te communiceren met en over elkaar, bereiken we al meer positiviteit. Ik droom van een wereld in harmonie, waar er plaats is voor overtuigingen en waardes die gerespecteerd worden, waar we elkaar kunnen respecteren. Omdat we allemaal ons best doen en werken aan een verantwoorde voedselproductie voor de toekomstige generaties.

Mariëlle Schalk (32) runt, samen met haar man Wim, broer Ron, haar moeder Greet, haar vader Christ en met de hulp van enkele externe medewerkers het legkippenbedrijf “’t Kakelhof” in Meer (België), net tegen de Nederlandse grens. Goed voor 5 stallen, met in totaal 220.000 leghennen. Het bedrijf heeft ook een uitgebreide automatenshop, met eieren van de eigen kippen, aangevuld met producten van collega’s uit de buurt. Mariëlle zet in op een positieve en duurzame landbouw.